Verlies lijkt soms als een scheidingslijn met een ‘voor’ en ’na’.

 Soms blijven we hangen in herinneringen of emoties die ons zo overspoelen dat we maar moeilijk in het hier-en-nu kunnen functioneren. Ofwel dekken we de pijnlijke herinneringen en emoties zorgvuldig toe om verder te gaan, zodat het na een tijdje lijkt alsof ze er niet meer zijn.

In beide scenario’s gaan we stilaan enkel nog overleven en verliezen we het contact met het andere deel van onszelf. Als we te lang blijven hangen in ‘overleven’ geraken we afgesneden van onze  innerlijke bron. 

Rouwen is een brug bouwen tussen het verleden, de toekomst en hetgeen we verloren zijn.

Rouwen is onze emoties toelaten.

Rouwen is hetgeen we verloren zijn voor altijd een plaats in ons hart geven.

Rouwen is openstaan voor nieuwe mogelijkheden en opnieuw geboren worden, met alles wat er is en niet is, bewuster dan ooit van onze eigen mogelijkheden.

Rouwen is onze eigen innerlijke bron herontdekken en deze laten groeien.